ในช่วงเด็กๆ ติดถ้ำ เราได้เห็น “ทีมช่วยเด็ก” มากมายที่ถ้ำหลวง เพื่อช่วยทีมหมูป่าอคาเดมีให้ออกมาจากถ้ำได้ปลอดภัย แต่หลังจากเด็กๆ ออกจากถ้ำ เราเริ่มเห็นการมอบสิ่งต่างๆ ให้กับทั้ง 13 ชีวิตกันมากมาย คำถามที่ต้องตอบคือ ขณะนี้สังคมกำลังหลงทิศอยู่หรือไม่
เข้าใจให้ตรงกัน
เหตุการณ์ที่ถ้ำหลวง เกิดขึ้นจากทีมฟุตบอลหมูป่าอะคาเดมีแม่สาย ซึ่งเป็นเด็กวัย 11- 16 ปี จำนวน 12 คน และโค้ชของพวกเขา เข้าไปเที่ยวในถ้ำหลวง ซึ่งเป็นแหล่งท่องเที่ยว แต่ระหว่างที่อยู่ในถ้ำนั้น เกิดฝนตกทำให้น้ำไหลเข้าไปปิดทางออกจากถ้ำ และต้องติดอยู่ในนั้นไม่สามารถออกมาได้ หน่วยงานต่างๆ จึงต้องเข้าไปให้การช่วยเหลือ เพราะพวกเขาคือ “ผู้ประสบภัย”
ให้ความช่วยเหลือ-ให้รางวัล
การ “ให้ความช่วยเหลือ” ผู้ประสบภัย คือ ช่วยเหลือให้พ้นจากภัยที่ประสบอยู่ ซึ่งขณะนี้ถือว่าทั้ง 13 คน ถูกช่วยเหลือเรียบร้อยแล้ว รอเพียงการฟื้นฟูสภาพร่างกายให้แข็งแรงเพื่อกลับไปอยู่กับครอบครัว ในบางกรณีรัฐบาลอาจจะเยียวยาผู้ประสบภัยเพิ่มเติม ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นผู้ประสบภัยทางธรรมชาติ
ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นตามมาหลังจากที่ทั้ง 13 คนออกจากถ้ำหลวงมาได้ คือกระแสที่หน่วยงานหรือองค์กรต่างๆ ออกมาบอก “ให้” สิ่งของ หรือโอกาสต่างๆ ซึ่งในมุมหนึ่งคือการให้เพื่อปลอบใจ หรือสร้างขวัญกำลังใจ แต่บางอย่างที่มอบให้ก็มากจนรู้สึกว่าเป็นการ “ให้รางวัล” ประหนึ่งทีมหมูป่าคือฮีโร่ (ซึ่งทีมหมูป่าเองก็ไม่ได้ร้องขอ) มากกว่าการให้ความช่วยเหลือหรือปลอบใจในฐานะ “ผู้ประสบภัย”
หากจะมีใครได้รับรางวัล ควรเป็นบรรดาฮีโร่ที่เข้าไปช่วยเหลือผู้ที่ติดอยู่ในถ้ำ หรือครอบครัว จ่าแซม – จ.อ.สมาน กุนัน ในฐานะผู้ทำคุณประโยชน์มากกว่ามิใช่หรือ
นอกจากนี้การให้รางวัลแก่ทีมหมูป่า อาจสร้างความเข้าใจผิดๆ ให้เกิดขึ้นกับเด็กกคนอื่นๆ ว่า “แค่เข้าไปติดถ้ำ ก็ได้รับรางวัลแล้ว”
สิ่งที่ปรากฏขึ้นตอนนี้ สังคมคงต้องช่วยกันตรวจสอบและตั้งคำถามว่า เรากำลังหลงทิศกันอยู่หรือไม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าสถาบันการศึกษาซึ่งควรเป็นผู้นำทางปัญญาหลงทิศ เพียงเพราะต้องการ “โหนเด็ก” นับว่าเป็นเรื่องน่าเป็นห่วงยิ่งนัก
