“ฟ้าในนี้มันแคบมาก” สรยุทธ กล่าว

ในเรือนจำไม่ค่อยเห็นท้องฟ้า อยู่ในนี้พี่ไม่รู้ทิศเลยนะ ไม่รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน พี่ต้องถามผู้คุมว่า ถนนงามวงศ์วานอยู่ตรงไหน

จากที่ที่พี่นอนอยู่ พี่จะมองออกไปข้างนอกเรือนนอน เห็นท้องฟ้านิดเดียว แต่พี่รู้ว่า ถ้าถนนงามวงศ์วานอยู่ตรงนี้ ขอบฟ้าตรงนั้นคือบ้านของพี่

เวลาพี่อยู่สนามบาสพื้นปูน พี่ชอบมองไปบนฟ้า ถามผู้คุมว่าถนนวิภาวดีอยู่ทิศไหน มองขึ้นไปแล้วก็กะเอาว่า โรงพยาบาลจุฬาอยู่ตรงไหน

ฟ้าในนี้มันแคบมากกว่าข้างนอกมาก แต่นั่นแหละมันก็คือฟ้าเดียวกัน พี่อาจจะไม่มีอิสระทางกาย แต่ไม่ใช่ใจและจินตนาการของพี่

ต้องอยู่ให้ได้ พี่ยังคิดเหมือนเดิม ยิ่งนานวันยิ่งชัดว่า อยู่แบบนี้อยู่ได้ อยู่แบบนี้มีความหวัง ไม่ต้องหลบซ่อนตัว

สรยุทธ สุทัศนะจินดา

5 กันยายน 2560

เรือนจำพิเศษกรุงเทพ