สืบเนื่องจาก รุ้ง ปนัสยา หนึ่งในแกนนำคณะราษฎร ได้ถูกขังในเรือนจำ โดยที่คดียังไม่ถูกตัดสิน ดังกล่าว เมื่อวันที่ 22 มีนาคม 2564 รุ้ง ได้ฝากทางพี่สาวของตน เพื่อโพสต์จดหมายฝากถึง นายพริษฐ์ ชิวารักษ์ หรือ เพนกวิน ผ่านทางเฟซบุ๊ค Panusaya Sithijirawattanakul
รุ้ง ลั่น คุกขังนักสู้ไม่ได้ ปลุกมวลชนอย่าท้อยังไงก็ต้องชนะ!
ซึ่งรายละเอียดของเนื้อหา มีดังนี้
“ฝากรักถึงเจ้าผีเสื้อ
คิดถึงเพนกวิ้น.. คิดถึงตอนที่เราขับรถให้แล้วกวิ้นชอบเล่าประวัติศาสตร์ประเทศต่างๆให้ฟัง ฟังจนเบื่อ แต่เบื่อแค่ไหน มันก็ไม่ยอมหยุดพูด กวิ้นเลยบอกเราว่า ไม่ว่าจะศึกษา ประวัติศาสตร์ประเทศไหนๆ ประวัติศาสตร์ไทยคือเรื่องที่กวิ้นชอบเรียนรู้ที่สุด โดยเฉพาะประวัติศาสตร์ล้านนา ถึงขั้นว่า อยากเรียนต่อ ปริญญาโทด้านนี้โดยเฉพาะเลย ขอโทษทีที่ตอนนั้นไม่ตั้งใจฟัง ถ้าวันไหนเราได้ออกไปด้วยกัน จะตั้งใจฟัง
คิดถึงตอนทะเลาะกัน ทะเลาะทีไรกูก็ชนะทุกที แล้วมึงก็ต้องมาง้อกู คิดถึงตอนที่มึงไอ กลัวกูจะยึดบุหรี่มึงไม่ให้ดูด มึงแม่งขี้โวยวายชิบหาย คิดถึงตอนที่มึงชอบอ้อนให้ซื้อของกินให้.. ก่อนที่ทุกคนจะเข้ามา เราสัญญากันไว้นะกวิ้น ว่าปีใหม่เมืองมึงจะพากูไปเที่ยวบ้านเกิดมึงที่ลำปาง ถ้าพวกเราทำตามสัญญาได้ สัญญาว่าจะตั้งใจฟังที่มึงโม้ เรื่องประวัติศาสตร์ล้านนา
.
คิดถึงพี่อานนท์เจอพี่ที่ศูนย์ทนายทีไร จะได้กินของอร่อยตลอด ซอยจุ๊ ไส้ย่าง หนูนาย่าง และเบียร์เย็นๆวันที่เราเจอกันที่ศูนย์ทนายครั้งล่าสุด คือวันก่อนที่พี่จะเข้ามาในคุก วันนั้นอยากกอดพี่มากๆ แต่ก็อดใจไว้กะว่าถ้าพี่ไม่ได้เข้าไปในคุก จะได้กอดกันอีกทีตอนที่กินเบียร์ด้วยกัน แต่พี่ดันเข้าไปซะก่อน หนูเลยได้ไปกอดพี่ที่ศาลอาญาแทน อยากบอกพี่อานนท์ว่า หนูรัก เคารพ และนับถือพี่มากๆ
‘พี่คือทนายในอุดมคติของหนู’
.
คิดถึงพี่สมยศ ยังจำได้ตอนหนูไปกินข้าวที่บ้านพี่ และเราก็ได้รู้ข่าวร้าย เรื่องพี่ต้า วันเฉลิม พร้อมๆกัน และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้หนูออกมาเคลื่อนไหวทางการเมืองอย่างจริงจัง และในวันนั้นที่ ตชด. พี่ยืนอยู่ปากทางที่ตำรวจกำลังพาหนูออกมา และนำตัวไปศาลเพื่อฝากขัง หนูมองผ่านกระจกรถออกไป เราสบตากันพอดี .. พี่ยิ้มให้หนู มันเป็นรอยยิ้มแห่งกำลังใจที่ทำให้เด็กคนนั้น ที่ไม่เคยมีประสบการณ์ในเรือนจำมาก่อน สามารถอยู่และผ่านไปในแต่ละวันได้ด้วยความศรัทธาจากคนรุ่นหนึ่ง สู่คนอีกรุ่นหนึ่ง
.
คิดถึงพี่โตโต้ หนูโคตรชอบความเฉียบของพี่ พี่เป็นคนแข็งแกร่ง แต่มักอ่อนโยนกับหนูเสมอ หนูชอบทุกครั้งที่เราได้ทำงานด้วยกัน น่าเสียดายที่เราต้องเข้ามาข้างในนี้ ในเวลาใกล้เคียงกัน ถ้าออกไปได้เมื่อไหร่ หนูจะไปบอกต่อหน้าพี่ว่า ‘หนูโคตรนับถือพี่เลยหวะ’
.
คิดถึงพี่ไผ่ ไอดอลของพวกเรา เราผ่านอะไรกันมาค่อนข้างเยอะ แต่พี่ไม่เคยเลยที่จะหงุดหงิดใส่พวกเรา เพราะพี่รู้ว่าพวกเราอ่อนประสบการณ์กว่าพี่ องค์ความรู้น้อยกว่าพี่ พี่เลยใจเย็น และค่อยๆพาพวกเราเติบโตไปพร้อมๆกับพี่ พี่รู้ไหมในบรรดาทีม มธ. เรายกให้พี่เป็นไอดอลของเราเลยนะ ออกไปเมื่อไหร่จะกอดพี่แน่นๆ แล้วไว้เราไปสังสรรค์ด้วยกันนะ
.
คิดถึงพี่น้องมวลชนทุกคน ทุกครั้งที่เราท้อ หรือตอนที่เราเหนื่อยมากๆ พอหันหน้าไปเห็นทุกคน มันทำให้เรามีแรงกลับมาทุกครั้งเลย เพราะชีวิตของพวกเราทุกคน คือสิ่งที่พวกเรากำลังต่อสู้และพยายาม เราอยากให้ทุกคนมีชีวิตที่ดีขึ้นจริงๆ และเราหวังว่าเราจะได้ออกไปเจอทุกคนอีกครั้ง
คิดถึงทุกคนจริงๆนะ ถ้าได้ออกไปเมื่อไหร่ สัญญาจะไปกอดทุกคนให้ครบเลย
“ด้วยรักและเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยม ว่าความยุติธรรมยังมีอยู่ในประเทศของเรา”
ปนัสยา สิทธิจิรวัฒนกุล
ณ ทัณฑสถานหญิงกลาง
(โพสต์โดยพี่สาวน้องรุ้ง)”
ขอขอบคุณภาพจาก Panusaya Sithijirawattanakul
