พ่อค้าแตงโม โพสต์ 19 ปี เรียนเพื่อเป็นขี้ข้าห้องแอร์ เชียร์เลิกทำให้คนอื่นรวย

เจ้านายแม่งก็หน้าหม้อ เพื่อนร่วมงานแม่งก็ขี้อิจฉา ไหนจะลูกค้างี่เง่า!! ทนๆๆๆๆ ทนมา 3 ปี กะจะหาที่ทำงานใหม่ พอได้อ้าววววชิบหาย!! ที่ใหม่แม่งก็ไม่ต่างจากที่เก่า เราแค่เปลี่ยนที่ทุกข์!! ตื่นมาแทนที่จะได้กินกาแฟอ่านหนังสือที่ชอบก่อน ต้องรีบร้อนวิ่งไปหาเครื่องตอกบัตร!! เที่ยง
อยากแดกร้านโปรดแม่งก็ไกล ทำได้แค่กินข้าวแกงข้างอ็อฟฟิตเพราะกลัวกลับเข้างานไม่ทันเวลา!

อยากออกจากงานวันละ3เวลาหลังอาหารก็ทำไม่ได้เพราะเสือกผ่อนรถ ไหนจะค่าบัตรเครดิตอีก 2-3 ใบ ลาออกไปมีหวังกลับไปนั่งรถเมลล์เหมือนเดิม!! ชีวิตค่อยๆ เดินลงทะเล ทีละก้าว
ผ่านไป 10 ปี มีลูกยิ่งต้องระวัง ตกงานมาไม่ใช่เราคนเดียวที่อดตาย ไปทำงานด้วยความจำยอม
เจ้านายจะโขกสับยังไงก็ต้องทน แต่ก็แปลกอีกนะ เราเจอแบบนี้มา เราก็ดันไป สอนลูกเราต่ออีกว่า “ตั้งใจเรียนนะโตขึ้นจะได้ทำงานดีๆ”

สุดท้ายพอเราตายห่าไป เราไม่ได้ทิ้งอะไรใว้ให้ลูกเลย แต่เราทิ้งลูกจ้างใว้ให้โลกไว้ทำงาน
ให้บริษัทคนอื่นให้คนอื่นรวย นั้นคือ ลูกเรา นั้นเอง!! คิดง่ายๆนะ อาเฮียร้านจักรยาน ตายห่าไป
เขาทิ้งกิจการร้านจักรยานใว้ให้ลูก ลูกรุ่นต่อไปเป็น เถ้าแก่ ลุงดำ ทำงาน ร้านจักรยานของอาเฮีย
ลุงดำตายห่าไป ลุงดำจะมีอะไรทิ้งใว้ให้ลูก?

คนจะรวยคนจะจนมันไม่ได้ต่างกันที่จำนวนเงิน มันต่างกันที่วิธีคิด!! คุณอยากเห็นตัวเอง
ตอนอายุ 60 เป็นยังไงมันขึ้นอยู่กับการคิดการทำในวันนี้ เลิกทำให้คนอื่นรวย มาทำให้ตัวเองรวย

แล้วก็อย่ามาโชว์โง่ด้วยการบอกว่า ค้าขายไม่เป็น ทำธุรกิจไม่เป็น ออกมาจากท้องแม่ เอาไม่เป็นทำไมตอนนี้ เอาเป็นทุกท่า??? เรียนรู้ ศึกษา สิครับ เริ่มจากสิ่งที่ตัวเองชอบอยากทำ ทำแล้วมีความสุข แรกๆ อาจจะเจ๊ง เจ๊งก็ช่างมันยิ่งเจ๊งยิ่งเก่ง เหมือนหัดขี่จักรยานนั้นแหละ ต้องมีล้มบ้าง เลือกเอา จะล้มตอนนี้ตอนที่ยังมีแรงลุกได้เร็วหรือล้มตอนอายุ 60 ล้มมานี่ตายห่าเลยนะ??? ตี๊ก สิริทัศน์ สมเสงี่ยม”