ผมควรต้องเตือนตัวเองให้มากๆ ในเรื่องนี้ – ทิดไพรวัลย์ ฉุกคิด หลังเจอคำถาม “เธอมีเพื่อนจริงๆ สักคนหรือยัง? ที่ไม่ใช่ตัวเงินตัวทองสำหรับเขา”
เรียกได้ว่าเป็นอีกหนึ่งคนที่ได้รับการพูดถึงเป็นอย่างมา อีกทั้งยังมีประเด็นในสังคมในจับตา และติดตามอยู่อย่างไม่ขาดสาย ซึ่งตอนนี้เขาคอนนี้ก็เดินหน้าทำงานในสายออนไลน์ ออกรายการอย่างต่อเนื่อง ทิดไพรวัลย์ หรือ ทิดเอก เพราะหลังจากสึกพระออกมา เขาก็อยากเป็นประเด็นในโลกออนไลน์อย่างต่อเนื่อง พร้อมอัปเดทความเคลื่อนไหวของตัวเองผ่านช่องทางออนไลน์ ไพรวัลย์ วรรณบุตร อย่างไม่ขาดสาย
ล่าสุดที่ถือได้ว่าเป็นประเด็นดราม่าใหญ่อีกหนึ่งครั้ง กับการประกาศยุติการเป็นพิธีกรรายการออนไลน์ นินทาประเทศไทย ก่อนเดินออกกลางรายการ สร้างความงงในกับพิธีกรร่วม และชาวเน็ตเป็นอย่างมาก ก่อนที่เจ้าตัวจะออกมาโพสต์ว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ได้มีการพูดคุยบอกกล่าวเอาไว้แล้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงทำหน้าเหวอกัน ด้านน้าเน็ก เจ้าของรายการล่าสุดออกมาขอโทษ หลังเจอกระแสตีกลับ และการถามคำถามที่ค่อยข้างรุนแรงต่อความรู้สึก
จากการทำงานในแวววงออนไลน์ และวงการบันเทิง ทำให้เราเห็นว่า ทิดไพรวัลย์เป้รที่รู้จัก และมีผู้คนมากมายต้องการร่วมงานและเข้าหา แต่เขากลับเจอคำถามที่ต้องกลับมาคิดจากพี่สาวท่านหนึ่งว่า “…ไพรวัลย์ ตั้งแต่สึกมา ตอนนี้เธอมีเพื่อนจริงๆ สักคนหรือยัง…”
ได้พบได้เจอ ได้เห็นอะไรหลายๆอย่าง แล้วก็พลันให้นึกถึงคำพูดของพี่สาวคนหนึ่ง พี่สาวที่น่ารักมากๆ สำหรับผม เมื่อไม่กี่วันมานี้ เราไปทานข้าวด้วยกัน เธอถามผมขึ้นมาประโยคหนึ่ง เป็นประโยคสั้นๆ แต่ทำให้ผมต้องกลับมานั่งคิดตามอยู่จนถึงตอนนี้
เธอถามผมว่า “…ไพรวัลย์ ตั้งแต่สึกมา ตอนนี้เธอมีเพื่อนจริงๆ สักคนหรือยัง…”
ผมตอบเธอไปแบบคนสนิทที่หยอกล้อกันเล่นว่า “…มีเยอะแยะนะแม่ หนูมีคนรู้จักตั้งเยอะ เขาชวนหนูไปกินข้าว ไปทำนั้นทำนี่ แบบนี้เรียกเพื่อนได้ไหม…”
หลังจากที่ผมพูดไปแบบนั้น พี่สาวก็รีบพูดสวนผมขึ้นมาทันทีว่า
“…นั้นไม่ใช่เพื่อนนะไพรวัลย์ เพื่อนต้องไม่ใช่คนที่ชวนเธอไปกินข้าว จากนั้นก็คุยแต่เรื่องธุรกิจตั้งแต่คำแรกจนถึงคำสุดท้าย เพื่อนไม่ใช่คนที่เห็นว่าเธอเป็นตัวเงินตัวทองสำหรับเขา ไม่ใช่คนที่มองว่า เธอมีมูลค่า เพราะเธอสามารถทำเงินให้เขาได้ ตอนนี้เธอมีเพื่อนหรือยัง…”
อืม น่าคิดมากนะ ในวันที่เราเป็นที่ตั้งของผลประโยชน์ ผู้คนจะยังเข้ามาหาเรา พูดดีกับเรา ปฎิบัติดีต่อเรา หรือแม้แต่เสนอสิ่งนั้นสิ่งนี้ให้เรา
ในความเป็นเช่นนี้ มีสิ่งหนึ่งที่เราจำต้องย้ำเตือนตัวเองให้มากๆ นั่นก็คือว่า ทุกคนอาจมีความรัก พวกเขาจึงเดินเข้ามาในชีวิตของเรา แต่ความรักที่ว่านี้ อาจไม่ใช่ความรักในตัวเราอย่างที่เราเข้าใจ มันเป็นความรักในผลประโยชน์ที่เรามี ผลประโยชน์ที่ทุกคนเดินเข้ามา เพื่อตักตวงและกอบโกยมันไปจากเรา
วันไหนที่ผลประโยชน์ได้หมดลงแล้ว วันไหนที่เราไม่ได้ตอบสนองในสิ่งที่พวกเขาต้องการ พวกเขาจะหันหลังให้เรา บางคนอาจหายไปเฉยๆ แต่บางคนอาจทำร้ายเราก่อนไปด้วย
ผมควรต้องเตือนตัวเองให้มากๆ ในเรื่องนี้
ชีวิตไม่สามารถอยู่ได้ หากตัวเราปราศจากผลประโยชน์ร่วมกันกับคนอื่นอย่างสิ้นเชิง เราพึ่งพาเขา เขาพึ่งพาเรา จึงอยู่ได้ แต่เพราะเป็นอย่างนี้แหล่ะ เราจึงต้องมีสติและเรียนรู้ที่จะระมัดระวังตัวเมื่อต้องปฎิสัมพันธ์กับคนอื่นให้มากๆ
เราควรตอบรับเฉพาะแค่ในสิ่งที่เราตอบรับได้ ทำงานให้เท่าที่เราอยากจะทำ รับฟังความเห็นจากคนอื่นที่เสนอแนะ แต่อย่าเชื่อพวกเขา ฟังเสียงตัวเองให้มาก เก็บเฉพาะสิ่งที่มีประโยชน์มาทบทวน อย่าเกรงใจคนอื่น จนความเกรงใจนั้นทำให้ตัวเองต้องลำบากในภายหลัง อย่าทำเพื่อใคร ถ้าไม่เต็มใจหรือรู้สึกว่าอยากจะทำ
ที่สำคัญที่สุด ไม่ว่าจะตอนไหนก็ตาม หากรู้สึกว่ากำลังถูกเอาเปรียบ จงรีบแสดงออกตรงๆ จงเปิดเผย และออกห่างใครก็ตามที่เอาเปรียบเรา จงยอมให้คนอื่นเกลียด แต่อย่ายอมให้เขาเอาเปรียบและรังแกเราเด็ดขาด
งานจะทำให้เรามีเงิน แต่ถ้าเราเห็นแก่เงิน จนไม่เลือกงาน หรือไม่เลือกคนที่จะทำงานด้วย สุดท้าย ตัวเราเองนั่นแหล่ะที่จะไม่ได้อะไรจากการทำงาน เลย ไม่ได้แม้แต่การเป็นตัวของตัวเองในแบบที่อยากจะเป็น งานไหนก็ตาม ที่ทำด้วยความทนฝืน งานนั้นจะนำความทุกข์และความขาดทุนในการใช้ชีวิตมาให้
เราควรเลือกงานที่เราอยากทำจริงๆ แม้มันจะน้อยอย่าง และไม่ทำให้ร่ำรวยในเร็ววัน แต่งานที่ทำให้เราได้ใช้ความสามารถจริงๆ อย่างที่เราทำได้ จะตอบแทนเราด้วยกำไรคือความสุข
กี่ครั้งแล้ว ที่เราต้องถอนใจและเหนื่อยแรง กี่ครั้งแล้วที่เราฝืนยิ้มให้กับใครก็ไม่รู้ ซึ่งเราไม่ได้รู้สึกสนิทใจกับเขาจริงๆ
“…ไพรวัลย์ เธอต้องมีเพื่อน แต่ตอนนี้ฉันว่าเธอยังไม่มี…” พี่สาวคนนั้นพูดกับผม
