ถึงโอกาสสำคัญวันแม่ขอต้อนรับวันแม่ที่แสนอบอุ่น กับการเซอร์ไพรส์ 2 พิธีกรเพื่อนซี้อย่าง อั๋น ภูวนาท และ “เอิ๊ก พรหมพร” ด้วยแขกรับเชิญสุดพิเศษ “คุณแม่มาลีรัตน์ คุนผลิน” และ “คุณแม่สุภาพ ยูวะเวส” ที่จะมาเผยหมดเปลือกในรายการ ต้มยำอมรินทร์ ผลิตโดย CHANGE2561 ถึงวีรกรรมสุดแสบของลูกๆ ที่จำไม่เคยลืม พร้อมวินาทีสุดซึ้ง กับความประทับใจระหว่างคุณแม่กับสองพิธีกร อั๋น-เอิ๊ก
ถาม อยากให้คุณแม่เมาท์ลูกสาวนิดนึง ตอนเด็กๆเป็นยังไงบ้าง ?
คุณแม่สุภาพ : โอ๊ย ตอนเด็กๆแสบมาก ทั้งแสบ ทั้งเกเร เกเรคือไม่ยอมไปโรงเรียน ตื่นเช้าขึ้นมาจะไม่ลุกจากที่นอน
ต้องพี่เลี้ยงอุ้มจากที่นอนมาแต่งตัว ทานข้าวก็ไม่ยอมทาน
ถาม ถ้าอย่างนั้นไม่เรียกเกเรมั้งคะ? เรียกขี้เกียจมั้งคะ?(หัวเราะ)
เอิ๊ก : (หัวเราะ) มันปนๆกัน
คุณแม่สุภาพ : (หัวเราะ) ไม่ยอมทำอะไรสักอย่าง ทานข้าวก็ต้องทานในรถ และพอถึงโรงเรียนก็คุณครูก็ต้องมาอุ้ม
จากรถลงไป ก็ยังไม่ยอมลง ก็จะกอดคอคุณแม่ดึงเอาไว้อย่างนี้ จะไม่ยอมไปเรียนเกาะแน่นเลย
เอิ๊ก : คือเกาะเป็นลิงอะ เอามือคล้องคอ แล้วเอาขาเนี่ยเกาะเอว คือครูจะต้องมาดึง แล้วก็จะร้องแผดเสียงดังมาก คือ
คนทั้งโรงเรียนจะรู้เลยว่า ยัยนี่มาโรงเรียนแล้ว
คุณแม่สุภาพ : แล้วจะเป็นอย่างนี้ทุกวัน ไม่ใช่บางวัน ทุกวัน
เอิ๊ก : ไม่ใช่สายเรียนตั้งแต่เด็กค่ะหม่ามี๊ขา แต่เป็นสายสวยงาม
ถาม ไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ว่าพี่เอิ๊กจะไปหาตลอด
คุณแม่-เอิ๊ก : ใช่ค่ะ
ถาม แต่ทางนี้อยู่ด้วยกัน(คุณแม่มาลีรัตน์-อั๋น) แล้วเจอกันไหมคะ?
อั๋น : เจอ
ถาม มีคนกระซิบบอกว่าคุณหญิงย่า(คุณแม่มาลีรัตน์)กับพี่อั๋นไม่ค่อยเจอกัน เพราะคุณหญิงย่าจะไปอยู่ใน
ห้องนอนพอล?
อั๋น : ก็ห้องนอนพอลก็คือห้องอั๋นนั่นแหละ
เอิ๊ก : ไม่ คุณหญิงย่าจะอยู่ในห้องน้องพอล แล้วคุณหญิงย่าก็จะคุยกับจ๋า รวมไปถึงเพื่อนๆที่มาหาน้องพอล แต่คนที่ ไม่คุยกับคุณหญิงย่าคนเดียว เพราะมัวแต่ไลฟ์อยู่ คือภูวนาถ ไลฟ์สดอยู่ค่ะ
อั๋น : ถ้าจะพูดก็คือ บางครั้งนะกลับบ้านอะ กลับไปก็จะเจอหม่ามี๊อยู่เลย ก็คุยแป๊บนึงแล้วหนีไปนอนเลย เชื่อปะ หนีไปนอน
หายไปสัก 2 ชั่วโมงแล้วถึงค่อยโผล่ออกมาอีกทีกลับโลก สวัสดีทุกคน (หน้ามึน)
ถาม พี่อั๋นกำลังจะตกกระป๋อง เพราะว่าคุณหญิงย่าหลงรักน้องพอลมากกว่าพี่อั๋นแล้วจริงไหมคะ?
คุณแม่มาลีรัตน์ : จะพูดไปก็จริงอะนะ เดี๋ยวเขา(อั๋น)ก็น้อยใจ คือจะเรียกว่าหลงก็ได้ค่ะ
อั๋น : หลงเลยแหละ
คุณแม่มาลีรัตน์ : ที่เขามักจะพูดว่า แหมรักหลานจนลืมลูก เป็นจริง จริงๆนะคะ แต่บางครั้งก็ไม่อยากให้เขารู้(อั๋น)
อั๋น : อั๋นไม่น้อยใจ เขา(น้องพอล)คือลูกอั๋น อั๋นไม่น้อยใจลูกตัวเอง เขาห่วงหลานมากจนนอนไม่หลับ ทั้งๆที่หลาน
ไม่ได้ทำอะไรนะ หลานนอนอยู่ตรงนี้อย่างเนี่ย สั่งติดกล้องวงจรปิดทั้งบ้าน
เอิ๊ก : ห่วงไปหมดทุกอย่าง
อั๋น : อย่างจริงจัง แล้วเขานั่งอยู่ที่ฐานทัพบัญชาการหน้าจอทีวี แล้วก็สลับกล้องวงจรปิดไปเรื่อยๆหลานอยู่ไหน?
หลานอยู่ไหน? แล้วก็บอกว่า ตรงนี้เป็นจุดบอดของบ้าน ติดกล้องเพิ่ม แล้วเขาก็นั่งดูกล้องวงจรปิด แล้วเวลาเห็นก็ ตรงนั้นอุณหภูมิเป็นยังไง? เข้าใจความห่วงไหมแบบว่า ร้อนไหม? แอร์เย็น จนเราบอกหม่ามี๊ไม่ต้องห่วงเบอร์นั้น
ถาม ห่วงว่าน้องพอลจะเป็นอันตรายหรือเป็นห่วงอะไรคะ?
คุณแม่มาลีรัตน์ : คือ ห่วงสุขภาพเขา อย่างห้องเขาเนี่ยปูหินอ่อน แล้วเด็กไม่ได้ใส่รองเท้าอยู่กับพื้นหินอ่อนทั้งวันก็ไม่ดี เราก็จะเตือน บางทีเตือนมากๆเขา(อั๋น)ก็รำคาญ
อั๋น : ไม่ๆ ฟังดูฉันแย่อีกแล้ว หม่ามี๊ช่วยสร้างภาพ(แซวแม่)
ถาม ขนาดรุ่นลูก ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม พอมาเจอรุ่นหลานอีกยิ่งหนักกว่าเดิม?
คุณแม่มาลีรัตน์ : จริงค่ะ เขาคนรุ่นใหม่ เราก็ยังไม่โบราณ แต่เขาอาจจะคิดไม่ถึงหลายๆอย่าง แล้วบางทีอาบน้ำออกมาห้องก็เย็น บอกเฮ้ย รูขุมขนเปิดนะ ต้องอุ่นๆให้ปิดแอร์ก่อน อะไรต่ออะไรก็จุกจิก จุกจิกนิดหน่อยค่ะ
อั๋น : แต่เราฟัง เราฟัง ไม่ได้อะไรเลย แต่เวลาปราม คือปรามเพราะว่าไม่อยากให้เขา(คุณแม่)กังวล เพราะว่าดูเขาห่วงจนเราแบบว่า นี่ห่วงจนทุกข์หรือเปล่า?
คุณแม่มาลีรัตน์ : ไม่ค่ะ
ถาม น้องพอลกับพี่อั๋น ตอนเล็กๆแตกต่างกันเยอะไหมคะ?
คุณแม่มาลีรัตน์ : อาจจะว่า น้องอั๋นเลี้ยงง่ายมั้งคะ เลี้ยงง่ายไม่เกเร อยู่ชั้นประถมเขาก็เป็นหัวหน้าชั้นมาตลอด เข้าโรงเรียนมัธยมที่เซนต์คาเบรียลก็เป็นหัวหน้าชั้นแล้วก็เป็นเด็กกิจกรรม
อั๋น : ดูดีปะ (แซวเอิ๊กและพิธีกร)
ถาม คุณหญิงย่าค่ะ มีอะไรที่ดูไม่ดีบ้าง?
คุณแม่มาลีรัตน์ : ไม่ดีหรอคะ เท่าที่จำได้ก็ เมื่อตอนที่เขาอยู่ประถมปีที่ 5 มั้งคะ เขาเล่นเรื่องเครื่องเสียง ชอบเสียงเพลงเสียงอะไรตั้งแต่ตอนนั้นนะคะ ก็มีวีรกรรมที่ว่าขโมยเงินคุณแม่
อั๋น : ขโมยเงิน เยอะเลย นี่เป็นเรื่องที่เลวทรามมาก แล้วขโมยเงินอย่างไฮเทคด้วยนะ เอา ATM ไปกด
ถาม แล้วคุณแม่จับได้หรือว่าอั๋นมาสารภาพ?
คุณแม่มาลีรัตน์ : มันบ่อยครั้งไงคะ เขาทำได้เนียนมาก
อั๋น : สิ่งที่มันน่าเกลียดน่ากลัวก็คือ เราชอบเครื่องเสียง โอ้โห เล่นเครื่องเสียงอะ แล้วก็ศึกษามาก พอศึกษาปุ๊บอยากได้ แต่มันผิดวัยปะ เราป.5อย่างเนี่ย
ถาม ทำไมไม่ขอ?
อั๋น : มันแพงมากพี่
คุณแม่มาลีรัตน์ : มันตั้ง 5 หมื่นบาท ในวัยอย่างนั้นนะคะ
อั๋น : หม่ามี๊ อั๋นเอาไปเยอะกว่านั้น จริงๆ นี่ยังจำราคาได้เลย ลำโพงที่จะซื้อตอนนั้นคู่ละแสนสี่ เครื่องเล่นเทป สมัยนั้นเป็นเทปนะ เฉพาะเคื่องเล่นเทปหกหมื่นห้า คือถ้าจะไปซื้อ เอาดีที่สุดของโลก อันนี้ดีที่สุดของโลกฉันเอา นิสัยนี้ยังติดมาจนถึงปัจจุบัน ขอโทษนะฮะ แต่ตอนนั้นคือ จะเอา จะเอา จะเอา จะหาเงินจากไหนล่ะ? ขโมยดีกว่า แค่เอาไปเสียบตู้กดเงินมันไหลออกมาไม่เห็นผิดเลย แต่ในที่สุดรู้ตัว
อั๋น : คาใจ คือนึกในใจว่า เราทำไปได้ไง
ถาม แล้วใช้คืนยังเนี่ย?
อั๋น : น่าจะใช้แล้วนะ (มองคุณแม่)
คุณแม่มาลีรัตน์ : โถ ยิ่งกว่าใช้คืนค่ะ คือในวันนั้นนะคะ หลังจากที่เอามาดุแล้วเนี่ย เขาก็ไม่โต้เลยมองหน้าเฉย เราก็ยิ่งโกรธใหญ่ ก็เลยบอกว่า เนี่ย…เสียแรงที่รักนะ
อั๋น : มันเป็นคำที่แรงเข้าใจปะ? เด็ก ป.5เจอคำนี้เข้าไป เราแบบ…ปึ้งไปอย่างเนี่ย เหมือนล้มอะ ณ ตอนนั้นคือแบบ ทำไงดี ทำไงดี อย่างเนี่ย
คุณแม่มาลีรัตน์ : แล้วปรากฎว่าวันรุ่งขึ้น ก็มีจดหมายสอดเข้ามาที่ห้อง เราก็อ่าน อ่านแล้วก็สงสารเขา(เสียงสั่น) เขาก็สารภาพผิด สุดท้ายก็คือ ขออย่างเดียว หม่ามี๊อย่าเลิกรักอั๋นนะ
อั๋น : แต่มันนานมาก ตอนนั้นคือมันเด็กมาก จำความไม่ได้นะ แต่เรารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องใหญ่มากในชีวิต
ถาม พี่เอิ๊กเนี่ย เราก็เห็นมาตลอดว่านางใส่เพชรเยอะมาตลอด เขาบอกว่าพี่เอิ๊กเนี่ยซึมซับมาจากคุณแม่ สอนใส่เพชรมาตั้งแต่เด็กจริงไหมคะ?
เอิ๊ก : มันดูเหมือนสอนฟุ่มเฟือยยังไงไม่รู้ แต่มันไม่ใช่แบบนั้น
คุณแม่สุภาพ : ไม่ใช่ค่ะ คืออาจจะว่าเพราะว่าที่บ้านเมื่อก่อนนี้เวลาใครทำอะไรดี หรือว่าจะเป็นช่วงวันเกิดหรือวันพิเศษอะไรเนี่ย คุณพ่อก็จะซื้อเครื่องประดับให้ อย่างลูกเรียนจบหรือว่าทำอะไรดีก็จะให้รางวัลเป็นเครื่องประดับ เพราะฉะนั้นเขาก็เห็นมาตั้งแต่เด็กๆ เขาก็เลยซึมซับมาตลอดว่า ของอันนี้คือเขาเห็นมาตั้งแต่เล็ก เขาก็ชอบไปเองโดยปริยาย
เอิ๊ก : แต่จริงๆอะ มันชอบความแวววาวตั้งแต่เด็ก จำได้เลยว่าชอบไปร้านเพชรกับคุณแม่ เราก็ดูไม่เป็นหรอก แต่รู้สึกว่ามันสวยดีเนอะ มันมีความแวววาว อาจจะเป็นตรงนั้นก็ได้ที่ซึมซับ
ถาม ตามคุณแม่ไปร้านเพชร แล้วคุณแม่ไม่ยอมซื้อให้นางกรีดร้องกลางร้านเพชรเลย
คุณแม่ + เอิ๊ก : (หัวเราะ)
คุณแม่สุภาพ : ใช่ค่ะ ร้องลั่นเลยค่ะ แล้วก็บอกว่า แม่…แหวนที่แม่ใส่เนี่ยของหนูนะ แม่เอามาให้หนูเลย คืนมาให้หนู แม่ก็
บอก ของหนูก็ต้องอยู่ที่หนูสิ นี่มันของแม่ก็อยู่ที่แม่ เขาบอก ก็วันนั้นแม่พูดอะว่าแม่ซื้อเยอะแยะเนี่ย อีกหน่อยก็ต้องเป็นของ
หนู เพราะฉะนั้นวันนี้หนูจะทวงคืน
ถาม ได้ยินพี่อั๋นพูดบ่อยๆว่ารักแม่มากตลอดเวลา แต่วันนี้ขอได้ยินความรู้สึกที่ทั้งคู่มีต่อกัน
อั๋น : ผมคิดว่าการพูดถึงแม่ไม่จำเป็นจะต้องมีน้ำตาหรือร้องไห้อะ นี่พยายามบอกตัวเอง(เสียงสั่น) เราเป็นคนเซนส์ซิทีฟมาก
ผมว่าคุณแม่ก็รู้แหละ ผมมีพี่น้อง 4 คน ผมเป็นลูกคนเล็กนะ บ้านเราก็เป็นบ้านที่ใกล้ชิดกันมาก แล้วก็เป็นบ้านที่มีคุณแม่
เป็นศูนย์กลางของบ้าน เรารู้สึกว่าคุณแม่เป็น(กลั้นน้ำตา)
ถาม จะบอกว่าได้ยินพี่อั๋นพูดบ่อยๆค่ะว่า ทุกวันนี้ยังดีใจที่กลับบ้านไปแล้วยังได้เป็นลูกหม่ามี๊ ยังได้เป็นพ่อ
ของน้องพอล วันนี้ความสุขพี่อั๋นคือมันล้นจนพูดเป็นคำพูดไม่ได้
อั๋น : จริงๆ ก็คือ ทุกวันนี้ก็มีความคิดว่าตัวเองก็มีความสุขมากและก็โชคดีมาก ไม่ได้พูดให้ดูน่าหมั่นไส้นะ แต่เรารู้สึกว่ามัน
เต็ม เราแฮปปี้ไปหมดเลยกับทุกๆเรื่อง มองไปตรงไหนก็แฮปปี้ แฮปปี้กับงาน แฮปปี้กับครอบครัวของตัวเอง แฮปปี้ที่ยังได้ ทำ
หน้าที่ลูกและแฮปปี้ที่ได้เป็นพ่อ และแฮปปี้ที่ได้เป็น ภูวนาถ คุนผลิน อย่างที่เราอยากเป็นด้วย เราถูกขับเคลื่อนว่า เราเป็น
ความภูมิใจของเขา ที่อั๋นพูดเนี่ยอั๋นเป็นตัวแทนของพี่ๆอีก 3 คนด้วย เพราะว่าทุกคนก็เป็นแบบนี้หมดทั้งบ้าน คิดว่าเราเป็น
ครอบครัวที่ใกล้ชิดกันมากๆ ก็พยายามอย่างยิ่งที่จะรักษาความใกล้ชิดนี้เอาไว้ แล้วก็มันเป็นแบบอย่างที่ดีในการที่สอนให้เรา
รู้ว่าเราอยากมีครอบครัวแบบไหน พอมีจ๋าเข้ามา อั๋นว่าจ๋าเขาก็รู้สึก เขาก็มาจากครอบครัวแบบเดียวกัน ซึ่งอั๋นก็รู้สึกว่า โชคดี
จังเลยที่เราเจอภรรยาแบบนี้ ณ วันนี้ก็มีน้องพอลด้วย เราก็แฮปปี้อีก น้องพอลก็เหมือนเป็นของขวัญอีหนึ่งชิ้นให้กับคุณย่า
ด้วยเช่นกัน บอกรักกันบ่อยมากทุกวัน ทุกเทศกาลใช้กันแบบมหาศาลมาก ก็รักหม่ามี๊ที่สุด ที่สุดจริงๆ
คุณแม่มาลีรัตน์ : หม่ามี๊ก็รักอั๋นมากนะลูก ภูใจในตัวอั๋นมากลูก ขอให้ลูกมีตึความสุข ความเจริญรุ่งเรืองมากๆนะคะ สิ่งที่
หม่ามี๊ขอร้องก็คือ ดูแลสุขภาพ นอนเร็วๆหน่อย
ถาม แล้ว พี่เอิ๊ก จะบอกอะไรกับแม่บ้าง ??
เอิ๊ก : เป็นคุณแม่ที่น่ารักมาก (เสียงสั่น) ไม่เคยคาดหวังอะไร ไม่เคยขออะไรกับลูกเลย เอิ๊กเห็นหลายๆบ้านเนี่ย คุณแม่เขา
มักจะบอกว่า แต่งงานสิลูก มีลูกสิ มีครอบครัวหรือว่าทำอย่างนั้นสิ อย่าทำอย่างนี้สิ แต่คุณแม่อะไม่เคยที่จะมีอะไรแบบนั้น
กับเอิ๊กเลย สนับสนุนแล้วก็ซัพพอร์ตและเข้าใจในการใช้ชีวิตของเราในทุกๆเรื่อง ในสื่งที่เอิ๊กตัดสินใจในการทำงานหรือว่า
อะไรก็ตาม ไม่เคยมีเลยที่จะบอกว่า แม่ว่าอันนั้นอย่างงี้ แม่ว่าอันนี้อย่างนั้น คือถ้าเราปรึกษาคุณแม่จะมีความเห็น แต่ถ้าเรา
เลือกแล้วคุณแม่จะสนับสนุนทันที เอิ๊กอยู่คอนโด คุณแม่ยู่บ้านแต่ว่าบางครั้งเนี่ยเอิ๊กจะหาเวลาเจอคุณแม่อย่างน้อยที่สุด
อาทิตย์ละวัน แต่บางทีมันก็ยุ่งมากเราทำงาน 7 วัน ก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่แม่จะบอกว่าเมื่อไหร่จะมาหาแม่ แม่ไม่เคยเรียกร้อง
เวลาเพราะว่าเขาเข้าใจว่าเราทำงานเยอะ ทำงานเหนื่อย ถ้าจะโทรมาแม่ก็จะพูดว่า คิดถึงแล้ว เราก็จะรู้แล้วว่าเนี่ย เราต้อง
หาเวลาเจอคุณแม่แล้ว อยากจะบอกแม่ว่า เอิ๊กภูมิใจมากที่เกิดเป็นลูกแม่ ลูกคุณพ่อซึ่งเสียชีวิตไปแล้ว แล้วเอิ๊กก็รู้ว่าเอิ๊กไม่มี
ลูกเพราะว่าเอิ๊กไม่สามารถเป็นแม่ที่สมบูรณ์แบบได้เหมือนแม่เลย ขอบคุณมากนะคะ
คุณแม่สุภาพ : แม่รักหนูเหมือนกันนะ เจริญรุ่งเรืองนะลูก คิดสิ่งใดสมปรารถนานะลูกนะ
ถาม อยากจะให้คุณแม่พูดถึงลูกบ้างค่ะ?
คุณแม่มาลีรัตน์ : สำหรับอั๋นแล้ว ไม่ทราบจะบรรยายยังไงว่าคุณแม่ภูมิใจในตัวเขาที่สุด ถึงแม้เขาจะเป็นลูกคนเล็กแต่ก็ไม่
เคยถูกสปอยล์(ตามใจ) เขาจะยอมรับช่วงเสื้อผ้าของพี่ ยอมรับของเล่นของพี่ แล้วก็เรียนดีมาตลอดแล้วก็ทำงานหนักมาก
เพราะฉะนั้นสิ่งที่เป็นห่วงคือสุขภาพ และวันนี้ก็ดีใจมากที่เขาได้ครอบครัว ได้ภรรยาจ๋าและลูกที่มาเติมเต็มชีวิตเขาก็ขอให้ลูก
มีความสุขความเจริญยิ่งๆขึ้นนะลูก และก็ดูแลสุขภาพมากๆ หม่ามี๊ไม่ลืมอั๋นนะลูก รักลูกอยู่ รักลูกมากๆลูก ภูมิใจมาก
ถาม คุณแม่ภูมิใจอะไรในตัวพี่เอิ๊กคะ?
คุณแม่สุภาพ : ดีใจที่เมื่อเล็กๆเขาจะเกเรเขาจะซน แต่เมื่อโตขึ้นเขากลับเป็นคนที่มีระเบียบวินัย ทำอะไรตั้งใจทำ ทำงานเก่ง แล้วก็เป็นคนคอยดูแลแม่ ดูแลพี่ๆน้องๆทุกคน เอาใจใส่ทุกเรื่องไม่ว่าเรื่องอะไร คุณแม่ก็ภูมิใจเขามากที่เขาเป็นลูกที่น่ารัก
