ต้องอ่าน! หมู่อาร์ม เปิดจดหมาย ความอยุติธรรมในค่ายทหาร จากทางบ้าน

หมู่อาร์ม หรือ ส.อ. ณรงค์ชัย อินทรกวี ที่ออกมาเปิดโปงการทุจริตเบี้ยเลี้ยงในกองทัพ จนทำให้ตนถูกคุกคาม และต้องลาออกจากราชการ ได้โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊กส่วนตัว ถึง ทหาร – ตำรวจ ข้าราชการชั้นผู้น้อยทั้งหลายให้แสดงจุดยืนอยู่เคียงข้างประชาชน ได้โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊กถึงเรื่องเล่าจากนายทหารคนหนึ่งที่ไม่ได้รับความยุติธรรมในค่ายทหาร โดยระบุว่า

ธนาธร ทวงสัญญา! บิ๊กแดง ยังไม่ปฏิรูปกองทัพ หลังลั่นไว้ จากเหตุกราดยิงโคราช

รังสิมันต์ โรม เตือนบิ๊กแดง อย่าพล่ามเรื่องการเมือง พร้อมทวงถามปฏิรูปกองทัพไปถึงไหนแล้ว

นี่คือกองทัพบก ลองอ่านกันครับ แล้วจะรู้ว่าทหารผู้น้อยเขารู้สึกอย่างไร นี่คือเรื่องเล่าจากทางบ้าน #ปฏิรูปกองทัพ #ยกเลิกเกณฑ์ทหาร #หยุดระบบศักดินา

พี่อาร์มครับ ผมชื่อเมธครับ ผมขออนุญาต inbox มาเล่าประสบการณ์ส่วนตัวตอนที่ผมรับราชการทหารนะครับ เผื่อพี่อาร์มอยากหยิบยกไปเป็นประเด็นขึ้นปราศรัยในเวทีชุมนุมใหญ่ในตุลาคมนี้

ผมเกิดมาเป็นลูกตาสีตาสา ไม่เคยมีใครในบ้านเคยรับราชการเลย และบ้านผมอยู่กรุงเทพครับ พ่อผมป่วยตั้งแต่สมัยผมเรียนมหาลัยแล้ว

ฟอร์ด ทัตเทพ โต้ อภิรัชต์ ประเด็น โรคชังชาติ ชี้ นี่คือเหตุผลที่ต้องปฏิรูปกองทัพ

ผมเป็นคนนึงที่หวังเอาสวัสดิการมาให้พ่อ เลยไปสมัครสอบรับราชการทหารในตำแหน่งเสมียน ผมเริ่มรับราชการมาตั้งแต่ ปี 59 ครับ ได้บรรจุหน่วยหนึ่งซึ่งเป็นที่ค่อนข้างไกลบ้าน เลยคุยกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน หรือกับนายทหารว่ามันมีย้ายกรณีพิเศษนะ กี่ปีๆ ถึงย้ายได้ลองศึกษาดู

ผมก็อดทนทำงานที่นั่นไปครับ ระหว่างนั้นผมเองก็ต้องกลับบ้านไปดูแลพ่อที่ป่วยด้วย แกก็ต้องการคนพาไปหาหมอ ทำให้ผมเองต้องไปๆ กลับๆ วันเสาร์อาทิตย์อยู่ตลอดเวลาที่รับราชการ

เมื่อถึงเวลาที่เค้าว่าให้ย้ายกรณีพิเศษได้ ผมยื่นรอบแรกไป…นาย(ยศพันเอก) ตีตกไปไม่เอาเข้ารับพิจารณาเลยครับ แต่ลูกน้องเค้าอีกคน ทุกครั้งที่ผมเห็นนาย จะต้องเห็นลูกน้องคนนี้ด้วย และลูกน้องคนนี้ส่งเรื่องขอย้ายพร้อมๆ กันกับผม กลับเป็นธุระประปังให้ ถึงขั้นกับเดินเรื่องไปที่ ทภ.1 ด้วยตัวเองเลย ผลออกมาเป็นไปตามคาดครับ คนนั้นได้ย้ายกลับบ้าน แต่ผมยังติดแหงกอยู่ที่เดิมเพราะเค้าไม่รับเอกสารผม

ไม่เป็นไรครับ ผมกลับมากอดคอคุยกับที่บ้านว่าปีหน้าจะลองใหม่นะ

พอถึงเวลาอีกครั้ง นายคนเก่าย้ายไปแล้ว ลูกน้องคนนั้นก็ย้ายไปแล้ว ก็มีเสมียนคนใหม่เข้ามาแทนที่…ประวัติก็ไม่เบาครับ พ่อเป็นนายพันอยู่ใน มทบ.17 แต่คิดมาตลอดครับว่ามันเพิ่งรับราชการมาปีเดียวจะมาขอย้ายกลับเลย ตามระเบียบมันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ ผมเลยไม่ได้คิดอะไร ยังไงเราก็น่าจะมีโอกาสมากกว่า ผมก็เลยยื่นไป และตกใจมากครับ เพราะไอเสมียนคนใหม่ก็ยื่นไปเหมือนกัน อันนี้ผมไม่โทษนาย(พ.อ.)ผมครับ เพราะแกเองก็ดูจะให้โอกาสผมได้ย้ายมากกว่า ผมเลยวางใจไป แต่พอผลออกมา มทบ.พิจารณาให้มันได้ย้าย แต่ผมไม่ได้ย้ายอีกครั้ง

ผมเลยมีคำถามว่าเอกสารที่ผมยื่นไป ประวัติการรักษาของพ่อผมตั้งแต่ปี 56 หนาเป็นปึ๊งๆ มันไม่มีค่าอะไรกับพวกเขาเลยหรอ ผมต้องไปกลับเสาร์อาทิตย์เพื่อไปดูแลพ่อ เสี่ยงอุบัติเหตุ หมดค่าใช้จ่ายไปเยอะ ไม่มีใครใส่ใจเรื่องนี้เลยหรอ…แล้วทำไมเด็กเส้นเด็กสาย ที่เขียนเหตุผลแค่อยากกลับไปอยู่กับครอบครัว เอกสารแค่ 3-4 แผ่นทำไมถึงได้ไป

ผมรู้สึกผมทำให้ที่บ้านผิดหวังอีกครั้ง ช่วงนั้นไม่อยากเจอใครเลยครับ บ้านก็ไม่อยากกลับ งานก็ไม่อยากไปทำ มีแว้บนึงคิดว่าระหว่างๆ เดินทางนี้ หักรถลงน้ำ จมน้ำตายไปเลยก็น่าจะดี

หลังรู้ผลปรับย้าย ผมหนีไปอยู่ช่วงนึงครับ รับไม่ได้กับความไม่ยุติธรรมนี้ และผมไม่ได้บอกที่บ้านด้วยว่าผมจะหนี เค้าเข้าใจตลอดว่าผมไปทำงานนะ จนกระทั่งวันนึงมีหนังสือส่งมาตามให้กลับไปทำงาน ผมทำใจอยู่พักนึงครับ และเอาวะ…กลับก็กลับ ลองอีกซักปีดิ๊ มันต้องได้แล้วแหล่ะปีนี้ แต่ระหว่างที่คิดทำใจอยู่ ความเครียดมันสะสมมาตลอดครับ ผมเริ่มชักเกร็งจนที่บ้านต้องส่งโรงพยาบาล

ถึงแม้ทุกวันนี้ผมจะลาออกมาทำธุรกิจส่วนตัวแล้ว รักษาอาการเครียดและโรคซึมเศร้าหายแล้ว และพ่อผมก็ดีขึ้นเยอะแล้ว แต่ผมก็ยังคงมีคำถามต่อกองทัพบกว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับระเบียบที่คุณได้ร่างไว้ ความยุติธรรมมันอยู่ตรงไหน หรือทั้งหมดมันขึ้นกับว่าคุณเป็นเด็กใคร?

ขอบคุณครับที่อ่านจนถึงจุดนี้ ใจนึงผมก็อยากให้พี่ได้เล่าเรื่องนี้ให้คนที่มาชุมนุมได้รับฟังด้วย

พี่เป็นไอดอลผม ถึงพี่จะไม่เห็นผม แต่ตามพี่ไปทุกเวทีครับ