ทำอะไรไม่ถูก เงินชดเชยจะพอใช้จ่ายไหม ความรู้สึกคน JSL หลังบริษัทปิดกิจการ

ทำอะไรไม่ถูก สมองตื๊อไปหมด ความรู้สึกคน JSL หลังบ.ประกาศยุติการดำเนินงาน บอกใจหาย ได้แต่มองหน้ากัน และปลอบประโลมกันไป

ตามที่ เจ เอส แอล โกลบอล มีเดีย จำกัด บริษัทที่สร้างความบันเทิงให้แก่แฟน ๆ มาเป็นระยะเวลา 43 ปี ล่าสุด บริษัท เจ เอส แอล โกลบอล มีเดีย จำกัด ได้ประกาศยุติการดำเนินงานบางส่วนลงผ่านทางเพจ JSL Global Media เจ เอส แอล โกลบอล มีเดีย โดยมีผลนับตั้งแต่วันที่ 1 กรกฎาคม 2565 เป็นต้นไป โดยในประกาศดังกล่าวระบุว่า

“ชี้แจงเรื่องการยุติการดำเนินงานบางส่วนของ บริษัท เจ เอส แอล โกลบอล มีเดีย จำกัด

ขอบคุณภาพ JSL Global Media เจ เอส แอล โกลบอล มีเดีย

บริษัท เจ เอส แอล โกลบอล มีเดีย จำกัด ได้ดำเนินงานด้านการผลิตสื่อสำหรับโทรทัศน์ การสร้างบุคลากรสำหรับวงการบันเทิงทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง การรับจ้างสร้างสรรค์และผลิตงานสำหรับภาครัฐและเอกชน ติดต่อมาเป็นระยะเวลา 43 ปี ในช่วง 8 ปีที่ผ่านมานั้นได้เกิดการเปลี่ยนแปลงในอุตสาหกรรมสื่ออย่างมาก ทั้งการเกิดขึ้นของสถานีโทรทัศน์จำนวนมาก ทั้งผลกระทบจาก DIGITAL DISRUPTION และการแพร่ระบาดของเชื้อโควิด-19 ทำให้การดำเนินธุรกิจของบริษัทฯ ได้รับผลกระทบอย่างมาก

แม้ตลอดมาบริษัทฯ จะพยายามปรับตัวในรูปแบบต่าง ๆ เพื่อให้สามารถยืนหยัดในอุตสาหกรรมสื่อบันเทิงได้ต่อไป เพื่อที่จะได้สร้างผลงานที่ดีมีคุณภาพให้กับผู้ชมของเรา แต่ก็ยังไม่บรรลุผลตามที่ตั้งเป้าหมายได้ บริษัท เจ เอส แอล โกลบอล มีเดีย จำกัด จึงเห็นสมควรที่จะยุติการดำเนินงานบางส่วนลง นับตั้งแต่วันที่ 1 กรกฎาคม 2565 เป็นต้นไป“

ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ ใจหาย ได้แต่มองหน้ากัน และปลอบประโลมกันไป

ล่าสุด มีผู้ใช้เฟซบุ๊กรายหนึ่งที่ได้แสดงความคิดเห็นถึงกรณีดังกล่าวผ่านทางเฟซบุ๊ก โดยโพสต์ระบุว่า

“เมื่อมีการประกาศปิดบริษัททันที ไม่มีปี่มีขลุ่ย ทั้งที่แต่ละคนยังคงก้มหน้าก้มตาก้มตาทำงานกันอยู่
ไม่มีสัญญาณใดๆที่บอกว่า เราไปต่อไม่ได้แล้ว เพราะเรายังคงเตรียมงานที่จะเกิดขึ้นต่อไปในเดือนหน้า
เมื่อประกาศปิดปุ๊บ สายตาของแต่ละคนที่หันมองกัน ว่า แล้วจะยังไงกันต่อดี จะทำยังไงละทีนี้ จะบอกครอบครัวยังไง จะหาเงินจากไหนมาเลี้ยงครอบครัวต่อไป สมองตื๊อไปหมด

พี่ๆหลายคนทำงานอยู่ที่นี่มานานมาก พอๆกับอายุของบริษัท หลายคนทำงานมาตั้งแต่วัยหนุ่มสาว จนถึงวันนี้กำลังเข้าสู่รุ่นสูงวัย ที่คิดว่า ท้ายสุดจะได้เงินเก็บก้อนนี้ไปใช้ชีวิตบั้นปลายได้อย่างมีความสุข

ถามว่า ทำไมถึงทำงานที่นี่นานขนาดนี้ ตอบได้เลยว่า เพราะเราได้รับความเชื่อที่ถูกปลูกฝังมาโดยตลอดจากผู้บริหาร ที่บอกว่า เราจะทำงานไปด้วยกัน เราจะสู้ไปด้วยกัน เราอยู่กันแบบครอบครัวที่อบอุ่น และเราคิดว่าที่นี่คือ “บ้าน” ของเรา

เราร่วมกันฝ่าฟันมาทุกวิกฤติทางเศรษฐกิจเพื่อให้ “บ้าน” ของเราอยู่รอดให้ได้ ยอมลดเงินเดือน ยอมหักโอที และตั้งใจทุ่มเททำงานให้บ้านหลังนี้ต้องรอดต่อไปให้ได้

ในวันนี้ วันที่บริษัทประกาศปิดกิจการ เรารู้สึกเสียใจที่บ้านหลังนี้ ที่เราเคยอยู่ร่วมกันมาเกินกว่า 20-30 ปี กำลังจะปิดลง น้ำตาไหลในอกโดยไม่รู้ตัว

ใจหาย และได้แต่มองหน้ากัน และปลอบประโลมกันไป

เอาน่า พวกเรายังมีเงินชดเชยที่พอจะเอาไปเลี้ยงดูครอบครัวได้สักระยะหนึ่ง พอให้เราได้ลืมตาอ้าปาก ตั้งต้นทำอะไรได้บ้าง เจ้าของบ้านหลังนี้มีความอบอุ่นและเมตตามาโดยตลอด

และเมื่อถึงเวลาที่เราต้องลาจากบ้านหลังนี้ กับความหวังเล็กๆของเรา กลับเป็นสิ่งเล็กๆ เล็กมากเสียจนต้องหันมามองหน้ากันว่า เราจะไปใช้ชีวิตต่อไปยังไง หันไปเห็นน้ำตาของเพื่อนๆ พี่ๆ ที่คิดไม่ออกหนักกว่าเดิมว่าจะไปทำอะไรได้บ้างกับเงินชดเชยเพียง 16% หลายคนเริ่มร้องไห้ แววตามีแต่ความวิตกกังวล จะทำยังไงต่อละทีนี้
เงินเดือนต่อไปก็ไม่มีแล้ว จะเอาเงินชดเชย 16% ไปต่อชีวิตก็น้อยเหลือเกิน จะอยู่ให้รอดถึงสิ้นเดือนนี้มั้ย ค่านมลูก ค่าผ้าอัอมลูก ผ้าอ้อมแม่ ค่าหยูกยาของพ่อ และจะใช้ชีวิตต่อไปยังไงดี

ก็ได้แต่ภาวนาอ้อนวอนให้ทุกคนเข้มแข็งและไม่คิดทำร้ายตัวเองนะ”