เชฟอ๊อฟ ณัฐวุฒิ คือหนึ่งในบุคคลที่สะท้อน “วลีที่ว่าระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน” ได้เป็นอย่างดี
เพราะคำคมเตือนใจสะท้อนแง่คิดดีๆนี้ เปรียบเสมือนเครื่องชี้วัดความสำเร็จเส้นทางชีวิตของ เชฟอ๊อฟ ณัฐวุฒิ ธรรมพันธุ์ เจ้าของแชมป์ เชฟกระทะเหล็กคนล่าสุดปี 2019 จาก The Next Iron Chef Thailand 2019
แต่กว่าจะก้าวมาถึงวันนี้ เชฟอ๊อฟ ผ่านบทพิสูจน์ในชีวิตมากมาย การผจญภัยในต่างแดนตั้งแต่วัย 15 ปี ที่ต้องจากเมืองไทย ตั้งแต่เด็กๆเพื่อตามความฝัน
แม้เป็นเรื่องที่ไม่ง่าย ทว่าสำหรับบางคน เลือกที่จะท้าทายชีวิตตัวเอง พร้อมกับฉายแววเรื่องการเป็นเชฟ จนสร้างอาณาจักรร้านอาหารทั้งที่อเมริกา และฟิลิปปินส์ จนได้รับความนิยมติดลมบน แต่ที่น่าสนใจกว่านั้นความสำเร็จของคนหากจะมองแค่ยอดพีระมิดก็คงจะเป็นการมองมิติเดียวมากเกินไป เพราะในชีวิตความสำเร็จคนๆหนึ่งเรื่องเล่าระหว่างทาง มีที่มาเสมอ ซึ่ง เชฟอ๊อฟ เป็นอีกคนหนึ่งที่ก้าวผ่านจุดนี้มาแล้ว ซึ่งระหว่างทางที่ว่านั้น เชฟอ๊อฟ ได้มอบแง่คิดมากมายได้ต่อยอดความคิด เพื่อนำมาเป็นเข็มทิศชีวิตให้ใครต่อใครได้ก้าวตามท่ามกลางแรงผลักดันให้มาประกวดรายการครั้งนี้
- หลุดจาก Comfort Zone
ผมมีมุมในการพิสูจน์ตัวเอง ในการเป็นเชฟ เราสามารถยืนได้ขนาดนี้ เราเอาความสามารถที่เรามีอยู่นี้ ก็อยากจะพิสูจน์ตัวเอง หอบความสามารถที่ตัวเองมีไปพิสูจน์ฝีมือที่ประเทศอื่น การอยู่ในอเมริกา เหมือนอยู่ในเซฟโซน เหมือนเรานั่งอยู่บนโซฟานิ่มๆ สบายคือยังไงเราเปิดร้านให้ตรงเวลาก็พอแล้ว เพราะมองว่ายังไงลูกค้าก็ต่อคิวอยู่แล้ว ผมก็เลยคิดว่าตรงนั้นง่ายแล้วก็น่าจะถึงเวลาเปลี่ยนไปทำอะไรใหม่ๆดูบ้าง ผมก็เลยตัดสินใจย้ายไปอยู่ฟิลิปปินส์ ไปฟิลิปปินส์ในปี 2010 ไปดูสถานที่ก่อน ไปตอนแรกไม่มีใครช่วยเลย แต่เราก็ไปเจรจาพาร์ทเนอร์ ที่ฟิลิปปินส์ ว่าสนใจอยากทำร้านอาหารมาเปิดที่นี่บ้างมั๊ยคือเราไปทำดูในที่สุดมีคนอยากทำ
จากนั้นปลายปี 2010 ผมกลับไปอเมริกา ก่อนที่ต้นปี 2011 ผมกลับมาฟิลิปปินส์แล้วเปิดร้านเลย ร้านแรกที่ผมเปิดเป็นร้านอาหารจีน ก็ไม่เคยทำเหมือนกันแต่เรียนมาบ้าง แต่ก็ขายดีด้วย ขายติ่มซำ ขายอาหารจีน และก๋วยเตี๋ยวเนื้อตุ๋น แต่ไม่ทำเงินหมายความว่าในหนึ่งวันเปิดมา 9-10 ชั่วโมง เราขายได้คนล้นร้าน ตอน11 โมง เช้า ถึงบ่ายสอง ขายคัฟเวอร์ทุกอย่าง แต่ไม่สร้างเงินเท่าไหร่ ก็รู้สึกว่าโลเคชั่นไม่ดี ก็ต้องมองหาโลเคชั่นใหม่ เรามีร้านแม่แบบที่อเมริกา ก็เลยเอากาแฟเย็นเปิดที่ฟิลิปปินส์ โดยหาอินเวสเตอร์มาช่วย เรามีแม่แบบอยู่แล้ว
- ชัยชนะ , เรื่องเงินรางวัล ไม่ใช่เป้าหมาย
วันแรกที่ไปแข่งก็คิดเพียงว่าในการแข่งขันครั้งนั้นผมตัวเล็กมากๆทุกคนที่เข้าแข่งขันโพรไฟล์หนักมากๆเลย ดังนั้นผมจึงไม่ได้มองเรื่องเงินรางวัลในการแข่งขัน เช่นเดียวกับเรื่องชัยชนะก็ยังไม่เกี่ยวข้อง แม้แต่นิดเดียว ผมก็มองแค่ว่า ขอผ่านไปทีละจุดผ่าน5ก่อน ผ่านทีละ5 หลังจากนั้นก็เริ่มมองการทำงานของแต่ละคน และก็เชื่อว่าเราน่าจะชนะได้ - เรื่องเล่าให้ลูกสาวฟัง
ตอนนี้ลูกสาวผมเพิ่ง 1 ขวบ 6 เดือน วันนี้ปี 2019 ใช่มั๊ยผมอยากมีเรื่องเล่าให้ลูกฟังในอนาคต ว่าเนี่ยป๊าเคยแข่งนี้มา เคยเห็นรูปนี้มั๊ย ในอนาคตลูกก็จะได้เห็นรูปในอินเตอร์เน็ต ในยูทูบ หรือแม่อาจจะเล่าให้ลูกฟังก็ได้ ทำให้ลูกได้เห็นในจุดที่เราอธิบายฟังรู้เรื่อง - ใส่ใจในการสร้างลูกสไตล์เชฟ
ลูกและครอบครัวเป็นสิ่งที่เชฟพูดถึง ผมอยู่ปลาย 2016 ผู้หญิงคนนี้จะเป็นแม่ของลูกผมได้ ก็มาแต่งงานกับภรรยาคนนี้อยากมีลูกกับภรรยาคนนี้ ตั้งแต่ยังไม่แต่งงาน ผมอยากมีลูก แต่พยายามสร้างก็ยังไม่มี การสร้างลูกไม่ง่ายเลย ผมมีลูกยากมาก ผมก็พยายาม ศึกษาหาวิธีมา ลูกสาวคนน้ผมปั้นขึ้นมา ผมจะสร้างลูกสาวคนนี้ให้น่ารักที่สุด ให้เป็นเด็กที่อารมณ์ดีมากๆยิ้มเยอะๆ เป็นทุกอย่างที่ผมสร้างมาเลย เป็นทกอย่างที่ผมสร้างได้ผมว่าสร้างได้ พ่อแม่ก็สร้างเรามา เราสร้างคนคนๆหนึ่งได้โดยท่เราไม่เห็นมาก่อนว่าเราสร้างมายังไง วันนี้ผมมีความประทับใจมาก ได้ทุกอย่างจากผมไปไหมดเลย ทุกอย่างก็ได้จากผมไป อารมณ์ดี รอยยิ้ม ได้จากผมไปมากๆ และลูกสาวผมมีลักยิ้มด้วยน่ารักมาก ผมมีลูกทีเมีย ที่สมบูรณ์แล้ว - แง่คิดแรงบันดาลใจ
ไม่คิดว่าคุณจะเป็นเชฟ หรือคุณจะเป็นเด็กล้างร้านจาน คุณจะต้องมีเป้าหมาย สิ่งที่คุณต้องทำคือความเป็นมืออาชีพ ความรับผิดชอบ คนทำงานได้เงินคือคนที่มีความเป็นมืออาชีพ ความรับผิดชอบ ไม่ว่าคุณจะเที่ยว จะดื่ม มาคุณต้องมีความรับผิดชอบในการทำงาน - เชฟจิตวิญญาณผู้ประกอบการ
ผมคิดว่าการเป็นเจ้าของร้านเราต้องรู้ให้ลึก เราต้องรู้ให้ได้ว่าการเป็นเจ้าของบิสสิเนสเช่นการเป็นเจ้าของร้านอาหาร ไม่ใช่ผมไปจ้างเชฟมาทำไมเราไม่ลองคิดของเราเอง ตอนนั้นปี 2001 ผมก็คิดว่ายังไม่สาย ก็น่าจะทำได้ ก็มีการไปเรียนได้กลับมาสิ่งๆหนึ่ง ที่ถามพ่อกับแม่ได้ว่าถ้าอยากเปิดร้านอาหารสามารถลงทุนให้หน่อยได้มั๊ย ถ้าลงทุนให้จะใช้คืนให้ ก็มีการลงทุนให้ 2004 ก็มีการเปิดร้านอาการเป็นร้านแรกของเราเอง
ซึ่งที่เค้ากล้าให้เงินเราคือเค้ามองเห็น ซึ่งบ้านผมไม่บังคับถ้าอยากทำอะไรทำเลยแต่ต้องทำให้ดีที่สุด ผมก็เลยคิดว่านี่คือสิ่งที่ผมอยากทำและผมจะทำให้ดีที่สุด
- ใส่ใจทุกสิ่งที่ทำ
ตอน2004 ผมก็คิดว่าเริ่มมีความสุขน่ะครับ เรามองข้ามถึงจุดสำเร็จ มีะยะเวลาที่เราลืมมองอย่างเช่น จะทำยังไงให้เราไปถึงซัคเซสพอยท์ได้ เช่นการขายเท่าไหร่ อาหารที่ออกมาคนต้องชอบยังไง คือมีรายละเอียดเยอะ พอมีรายละเอียดเยอะ ทำให้เราต้องใส่ใจมากกว่านี้ ก็เริ่มเป็นการใส่ใจที่เราทำตรงนั้นมากกว่า ซึ่งร้านที่อเมริกาชื่อว่าร้านกาแฟเย็น kafeyen เป็นภาษาไทยคิดว่าจะเป็นกาแฟเย็นทั่วไป
แต่จริงๆที่ผมตั้งใจคือคาเฟ่เย็น หรือ คูลคาเฟ่ เป็นสถานที่แฮงค์เอ้าท์เป็นสถานที่นั่งทานข้าว มีอาร์ทเวิร์กวางเยอะๆ มีความเป็นรูปแบบใหม่ซึ่งร้านอาหารไทยสมัยนั้นยังไม่มี ผู้ใหญ่หลายๆคนในซานติอาโก้ พูดว่าเป็นร้านอาหารที่แอดวานซ์พวกเค้าไป 30 ปี เพราะอาหารไทย ในสหรัฐอเมริกา ยืนพื้นตลอดเวลาร้านผมตั้งอยู่ในแอเรีย แปซิฟิกบีช ในซานติอาโก้ สถานที่อากาศดีที่สุดในอเมริกา ซึ่งคนแถวนั้นจะรู้จักเลยเพราะร้านเปิดมาแล้ว 10 ปี ติดริมทะเลเลย ซึ่งจะเต็มไปด้วยภาพศิลปะมากมาย ภาพของผมเองก็มี อีกอย่างที่แตกต่างคือร้าน กาแฟนเย็น ไม่ได้ขายอาหารไทย แบบร้านอาหารไทยทั่วไปขาย เช่น สเต็ก, ไก่ , ปอเปี๊ยทอด หรือทอดมัน ร้านผมจะเป็นร้านขายอาหารที่ให้คนหลายเชื้อชาติมาทานกันได้
นิยามการทำร้านอาหารคือนำจุดดีเซาท์อีสเอเชีย เพราะประเทศไทยเราอยู่ติดกับหลายประเทศ เช่น ประเทศลาว, เขมร, เวียดนาม ฟิลลิปินส์ และสิงคโปร์ เราก็ดึงจุดเด่นจากอาหารแต่ละประเทศมาผสมผสาน ในอาหารสไตล์แบบกาแฟเย็น ที่ประสบความสำเร็จมากในขณะนั้น
ทั้งหมดคือเรื่องราวเส้นทางกว่าจะมีวันนี้ของ เชฟอ๊อฟ ณัฐวุฒิ ธรรมพันธุ์ เจ้าของแชมป์ เชฟกระทะเหล็กคนล่าสุดปี 2019 จาก The Next Iron Chef Thailand 2019 แบบเอ็กซ์คลูซีฟที่ได้สัมภาษณ์กับ Bright Today
