ควันหลง “วันแม่” ยังไม่จางหาย แม้จะผ่านวันที่ 12 สิงหาคมไปแล้ว หลายคนได้กลับไปหาแม่ ซึ่งถือเป็นโอกาสดีที่ลูกจะได้แสดงความรู้สึกที่มีต่อผู้มีพระคุณ เพราะเชื่อว่าแม่และลูกบางคู่ อาจไม่เคยได้แสดงความรู้สึกต่อกัน
วันนี้เรามีโอกาสได้พบกับสาวน้อย “สุชญา มานิตยกุล” หรือ น้องหญิง นักศึกษาชั้นปีที่ 4 หลักสูตรภาษาไทย คณะมนุษศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสวนดุสิต ซึ่งเธอเป็นผู้มีความบกพร่องทางสายตาตั้งแต่กำเนิด โดยไม่สามารถมองเห็นได้ทั้ง 100%
น้องหญิง เล่าให้ฟังด้วยรอยยิ้มว่า เป็นลูกสาวคนเดียว แม่เป็นผู้เลี้ยงดูตามลำพังเพราะเลิกรากับพ่อไปแล้ว ทำให้ความผูกพันกับแม่มีมากกว่าคนอื่นเป็นพิเศษ เพราะแม่ต้องเลี้ยงดูอย่างใกล้ชิด ทุกวันนี้แม่ยังต้องมารับมาส่ง ที่มหาวิทยาลัย แม้ว่าจะศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 4 แล้วก็ตาม
“วันแม่เป็นโอกาสพิเศษที่ได้บอกรักแม่พิเศษกว่าทุกวัน หลาย ๆ ปีที่ผ่านมา จะเตรียมพวงมาลัยไปไหว้แม่ แต่มักจะอดใจรอให้ถึงวันแม่ไม่ไหว นำออกมาไหว้แม่ก่อนทุกครั้ง แต่ปีนี้โตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เลยอดทนตั้งใจไหว้แม่ได้ตรงวันแม่ (หัวเราะ) และปีนี้ซื้อเสื้อผ้าให้แม่ชุดหนึ่ง เป็นของขวัญเล็กน้อยไปเซอร์ไพรแม่ด้วย”
น้องหญิงบอกด้วยว่า การเป็นคนพิการทางสายตา ไม่ได้ทำให้การแสดงความรักต่อแม่ลดลง หรือเป็นอุปสรรคแต่อย่างใด เพราะใช้วิธีกอด และการสัมผัสกับแม่เสมอ
“เรามีภาษามือที่รู้กันแค่สองคน แม่ลูกด้วย คือ การนำมือตนเองไปแตะเบา ๆ ที่บริเวณท้องคุณแม่ แม่ก็รับรู้แล้วว่า หนูกำลังบอกรักท่าน ความรักของแม่นั้นยิ่งใหญ่และบริสุทธิ์ อยากให้เพื่อน ๆ ที่ยังไม่กล้าแสดงความรักต่อแม่ อย่าอายที่จะบอกรักและไม่ใช่บอกรักแม่แค่เทศกาลวันแม่เท่านั้น อยากให้บอกรักท่านในทุก ๆ วัน หรือถ้าไม่กล้าเอ่ย ให้ใช้การกระทำ เช่น การเป็นคนดี ตั้งใจเรียน เป็นวิธีการหนึ่งในการบอกรักแม่ได้ทุกวัน”
พ้นวันแม่ไปแล้วก็บอกรักแม่ได้นะคะ
