เพจ มนุษย์กรุงเทพฯ ได้โพสต์บทสัมภาษณ์ แอร์โฮสเตส สาว เกี่ยวกับสถานการณ์ โควิด19 ที่กระทบกับอาชีพว่า “รายได้ส่วนใหญ่ของอาชีพเรามาจากชั่วโมงการบิน บางคนได้เงินเดือนน้อยกว่าขั้นต่ำคนจบปริญญาตรีด้วยซ้ำ นั่นหมายความว่า พอเกิดโควิดแล้วเที่ยวบินลดลง พวกเราได้รับผลกระทบกันมาก สายการบินที่เราทำไม่มีเที่ยวบินไปต่างประเทศ เที่ยวบินในประเทศก็เหลือน้อย เมื่อก่อนเราเคยทำงานเฉลี่ยเดือนละ 16 วัน พอต้นปี 2563 ก็ค่อยๆ ลดลง จนบางเดือนแทบไม่มีเที่ยวบินเลย ช่วงเวลาเกือบหนึ่งปีนั้น รายได้ของเราหายไปหลายเท่า แต่ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเหมือนเดิม
แอร์เอเชีย หมดหวัง ซอฟท์โลน จากรัฐ ขอพนักงานลาหยุดไม่รับเงินเดือน
“พอช่วงกลางปี 2563 เริ่มมีงานแฟร์ต่างๆ ที่จัดช่วยคนจากสายการบิน เรากับเพื่อนแอร์ไปออกร้านขายของ ช่วงแรกก็สนุกดี เรามีรายได้และรู้สึกดีที่คนมาช่วยเหลือ แต่เวลาผ่านไป เราถามตัวเองว่า ‘ฉันต้องขายอาหารตามงานแฟร์ไปตลอดเหรอ’ เราไม่ได้อายในการเป็นแม่ค้า แต่เราไม่ได้ชอบงานนี้ แล้วสิ่งสำคัญคือ เรากำลังทำเพื่อรออาชีพเดิมกลับมา ถ้าสถานการณ์ไม่ดีขึ้นเร็วๆ นี้ เราจะต้องทำอาชีพนี้อีกนานแค่ไหน ถ้ารายได้ไม่เท่าเดิมถาวร เราจะทำอะไรต่อ เพราะฐานะทางบ้านก็กลางๆ ไม่ได้มีอะไรมารองรับ
“ตลอดหลายเดือนนั้น เวลาเราออกไปเจอใคร คำถามที่เจอประจำคือ ‘งานเป็นยังไงบ้าง’ พอต้องตอบบ่อยๆ เราเริ่มไม่อยากตอบ ไม่กล้าบอกใครว่าตัวเองเป็นแอร์ เมื่อก่อนคืออาชีพที่ทุกคนชื่นชมและให้เกียรติ แต่วันนี้กลายเป็นอาชีพที่ถังแตก ขณะเดียวกัน บางเรื่องเราก็พูดไม่ได้ด้วย คนทำงานสายการบินจะไม่พูดอะไรในที่สาธารณะเลย เพราะข่าวไม่ดีอาจส่งผลต่อภาพลักษณ์องค์กร กระทบต่อความไว้วางใจของผู้โดยสาร และมูลค่าหุ้น ซึ่งแต่ละสายการบินมีกฎเกณฑ์ห้ามที่แตกต่างกัน
“พอช่วงปลายปี 2563 สายการบินของเราออกมาตรการขอพักงานช่วงเวลาหนึ่งแล้วลดเงินเดือน เหลือเงินต่อเดือนน้อยมาก บางคนยังมีควาหวังกับอาชีพเดิม บางคนยังยอมรับไม่ได้ บางคนยังไม่รู้จะไปทำอะไรต่อ ทำให้ส่วนใหญ่ยอมรับมาตรการนั้น แต่เรามองว่าระยะยาวไม่ใช่เรื่องง่ายเลย กว่าจะมีวัคซีน กว่าเศรษฐกิจจะกลับมาเหมือนเดิม กว่าคนจะเดินทางท่องเที่ยวเป็นปกติ สุดท้ายเลยตัดสินใจออกมาเลย ตอนนั้นบอกตัวเองว่า เรามูฟออนเลยละกัน
“ถ้าต้องโทษใครในเรื่องนี้ เราอยากโทษรัฐบาล ช่วงแรกที่มีข่าวโควิดระบาดที่จีน รัฐบาลไม่มีมาตรการอะไรที่สนามบินเลย สายการบินต้องดูแลกันเอง เราเจอคนจีนก็ต้องระวังตัวเอง เวลาผ่านไปเกือบสองเดือนถึงเริ่มออกมาตรการ แต่ตอนนั้นก็สายไปแล้ว เวลาข่าวออกว่ามีการตรวจจริงจัง เจ้าหน้าที่เยอะเลย แต่หน้างานที่เห็นคือ เจ้าหน้าที่แค่หนึ่งคน เราเคยเห็นเขานั่งหลับด้วยซ้ำ แค่ทำให้โลกรู้ว่าทำแล้ว อย่างเรื่องการเยียวยาก็ไม่มีมาตรการช่วยเหลืออะไร อุ้มแค่บางสายการบินเท่านั้น บริษัทของเราพยายามขอสินเชื่อดอกเบี้ยต่ำจากรัฐบาลมาตลอด แต่ปัจจุบันยังไม่ตอบรับเลย
“เราเป็นประชาชน ทำอาชีพแอร์โฮสเตท ถ้าเห็นผู้โดยสารท่าทางไม่ค่อยดี เราจะมองออกว่ามีอะไรผิดปกติ แล้วหาทางช่วยเหลือเขา คนกำลังจะจาม เราจะหยิบทิชชู่ไปยื่นให้ก่อนเลย แต่ถ้าเป็นรัฐบาล คุณควรรู้เรื่องที่เกี่ยวกับอาชีพตัวเองไม่ใช่เหรอ ถ้าเรื่องโควิด มันคือการคาดการณ์เหตุการณ์แล้วเตรียมรับมือ คงมีคนบอกว่า ‘ก็บอกมาเลยว่าต้องทำยังไง’ แต่ฉันเป็นแอร์ ฉันไม่ได้เป็นนายก ผู้นำประเทศควรมีวิสัยทัศน์มากกว่าคนหาเช้ากินค่ำอย่างเราสิ เขาควรมองออกว่าปัญหากำลังจะเกิดขึ้น ต้องเตรียมรับมือยังไงบ้าง ต่อให้คุณไม่รู้ ก็ต้องมีทีมงานที่หาคำตอบนั้นมา
“บางคนบอกว่า ‘เป็นแอร์งานสบาย รายได้เยอะ ก็หาอะไรอย่างอื่นทำสิ’ คำถามคือเราจะไม่ได้รับการช่วยเหลืออะไร เพราะเคยมีรายได้มากกว่าคนอื่นเหรอ แล้วรายได้ไม่ได้เยอะขนาดว่าล้มแล้วไม่เจ็บตัวด้วย เราช่วยตัวเองมาเยอะแล้ว คนทำงานสายการบินคือหนักกันหมด หลายคนอยู่ในวัยที่มีครอบครัวแล้ว กำลังสร้างเนื้อสร้างตัว ส่วนใหญ่ก็วางแผนการเงินทั้งนั้นแหละ แต่ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ บางคนต้องยอมให้โดนยึดบ้านยึดรถ บางคนต้องกลับไปพึ่งพ่อแม่ บางคนเปลี่ยนอาชีพ หรือบางคนถึงขนาดต้องหาจิตแพทย์แล้วกินยาเลย ช่วงเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา เราได้เรียนรู้ว่า ตัวเองคือที่พึ่งที่ดีที่สุด ขนาดภาษีที่เสียไปทุกปียังไม่ย้อนกลับมาเลย ต่อให้รัฐบาลมาช่วยเหลือ เราก็ต้องพึ่งตัวเอง
“ช่วงยังไม่ตัดสินใจว่าจะออกจากงานดีไหม เราเคยเครียดมาก เลยไปคุยกับจิตแพทย์มาหนึ่งครั้ง เขาถามว่า ‘ถ้าย้อนกลับไปเมื่อสิบปีที่แล้ว รู้ว่าอาชีพนี้จะอยู่ไม่นาน คุณจะยังเลือกทำไหม’ เราตอบไปว่า ‘ก็เลือกแบบเดิม’ เขาบอกว่า ‘มันคือการตัดสินใจที่ดีที่สุดในเวลานั้นไง’ แล้วเขาถามต่อว่า ‘ถ้าตอนนี้ล่ะ อะไรคือการตัดสินใจที่ดีที่สุดที่จะทำให้เรามีความสุข’ เราตอบไปว่า ‘คงเป็นการออกจากอาชีพแอร์ แล้วมูฟออนไปหาความสุขอย่างใหม่’ นั่นคือการเริ่มต้นอาชีพใหม่ของตัวเอง เราเพิ่งลงทุนทำธุรกิจกับเพื่อน และกำลังศึกษาหาความรู้เพิ่มเติม เผื่อว่าในอนาคตจะกลายเป็นอาชีพได้ เราคงไม่ได้กลับไปเป็นแอร์แล้ว ลึกๆ ก็เศร้านะ แต่เรายอมรับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นได้แล้ว และหวังว่าชีวิตหลังจากนี้จะดีกว่าเดิม”
ขอบคุณข้อมูลจากเพจ มนุษย์กรุงเทพฯ
โควิด-19 ทำพิษ! 1 ตุลาคม สายการบินสหรัฐ เตรียมปลดพนักงานหลายหมื่นอัตรา
ปิดถาวร สายการบิน โอเรียนท์ไทย แอร์ไลน์ ศาลตัดสินล้มละลาย
